Hayru’l Beriyye Ayeti
Hayru’l Beriyye ayeti: Beyyine Suresinin yedinci ayeti olup, nüzul sebebi esasınca Hz. Ali (aleyhisselam) ve Şialarının manevi makamlarına işaret etmektedir. Şia ve Ehlisünnetin Allah Resulünden (sallallahu aleyhi ve alih) rivayet ettiği hadislere göre, bu ayetteki “Hayru’l Beriyye’den” kasıt Hz. Ali (alethisselam) ve Şialarıdır.
Ayetin Metni
Ayetin Anlattığı
Hayru’l Beriyye ayeti, Şia ve Ehlisünnetin önemli hadis kitaplarında nakledilen çok sayıdaki rivayete göre, İmam Ali (aleyhisselam) ve onun Şialarına yorumlanmaktadır.
Ehlisünnetin tanınmış âlimlerinden Hâkim-i Hasekani Nişaburi meşhur “Şevahidu’t-Tenzil” kitabında bu konuyla alakalı farklı senet ve kaynaklarla yaklaşık 20 rivayet nakletmiştir. Bu rivayetlerin kaynaklarından bazıları İbn-i Abbas[1], Ebu Hüreyre[2], ve Cabir b. Abdullah Ensari’ye[3] dayanmaktadır.
Ek Bilgiler
- “Hayru’l Beriyye” ayetinin nüzul sebebi hakkında nakledilen rivayetlerden “Şia” kelimesinin, İslam Peygamberi Hz. Muhammed (sallallahu aleyhi ve alih) zamanında kullanıldığı ve Allah Resulünün (sallallahu aleyhi ve alih) dilinden Hz. Ali’nin (aleyhisselam) has takipçilerine işaretle sadır olduğu anlaşılmaktadır.
- “Ulaike hum Hayru’l Beriyye” tabiri imanlı ve doğru işler yapan insanların makamının, meleklerin makamından bile daha yüce olduğunu göstermektedir. Zira ayet-i şerife mutlak ve bütün mahlûkatı nazara almıştır.[4]
Kaynakça
- Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 358; Suyuti, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, c. 6, s. 379.
- Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 359; Tabersi, Mecmeu’l Beyan fi Tefsiri’l Kur’an, c. 10, s. 795.
- Hakim-i Hasekani, Şevahidu’t-Tenzil, c. 2, s. 362; Suyuti, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, c. 6, s. 379; Tabatabai, el-Mizan fi Tefsiri’l Kur’an, c. 20, s. 341.
- Mekarim Şirazi, Tefsir-i Numune, c. 27, s. 209.
Kaynakça Detayları
- Kur’an-ı Kerim.
- el-Hakim el-Hasekani, Abeydullah b. Abdullah, Şevahidu’t-Tenzil li Gavaidi’t-Tefsil fi’l Ayati’n-Nazile fi Ehli’l Beyt (aleyhisselam), el-A’lemi li’l Metbuat, Beyrut (Lübnan), 1393.
- Suyuti, Abdurrahman İbn-i Ebi Bekr, ed-Durru’l Mensur fi Tefsiri’l Me’sur, Kitaphane-i Ayetullah Mer’aşi Necefi, 1404.
- Tabatabai, Seyyid Muhammed Hüseyin, el-Mizan fi Tefsiri’l Kur’an, İntişarat-ı İslami (Camiayı Müderrisin), 1417.
- Tabersi, Fazl b. Hasan, Mecmeu’l Beyan fi Tefsiri’l Kur’an, Nasır Hosro, Tahran, 1372.
- Mekarim Şirazi, Nasır, Tefsir-i Numune, Daru’l Kutubu’l İslamiye, Tahran, 1374.
Web sayfamızda yayınlanan reklamlar giderlerimiz için tıklamanız halinde finans kaynağıdır. Sitemiz içerikleri ile alakası yoktur. Uygun olmayan içerikleri Whatsapp üzerinden ekran görüntüsü ile bize iletmeknizi rica ederiz.
Bir yanıt bırakın